Smutno mi, gdy na powiekach płyniesz Ty...
Smutno, gdy Ciebie nie ma.
Gdy jesteś tam, jestem zły,
Nie umiem pisać,
Gdy wiem, że jesteś wesoła,
Gdy wiem, że płaczę za błędy.
Smutno mi, nikt tego zmienić nie zdoła,
Smutno, że jestem taki wstrętny.
Zawodzę, coraz bardziej, pragnąc Ciebie,
Zawodzę, jak na zakręcie stary wóz.
Gdy ja opętany przez zło, w nirvanie, w chlewie,
Ty mówisz tylko cóż.
Mimo tych wszystkich czerwonych róż,
Zawodzę się, sam na sobie,
Wbijam w serce swoje nóż,
Stając się przeklętym wrogiem.
Chciałem myśleć dobrze,
Chciałem dobrym być,
Lecz pamięci zbyt wiele
By nomalnie żyć.
Pamięć nie pozwala na zapomnienie,
Atakuje wciąż wodą i solą.
Ucieka z Tobą zbawienie,
Zgodnie z Twoją wolą.
Skradzione części tworzą myśli,
Skradzione, chciałyby tworzyć radość.
Lecz na prawdę tylko prawda się śni.
A powstaje tylko złość
Na samego siebie.
Poddać się chce ma głowa,
Nie ma już siły nawet na marzenie,
Lecz sam poddać się nie zdołam!
