Z piasku, na fali nicości liść zielony płynął,
Tnąc wszystkie gałęzie, niczym maczetą ostrą,
Zabijał motyle, łapiąc je prosto,
Aż wreszcie krąg go owinął.
Szarpany jak mysz cicho schwytana
Za ogon.
Gorący zgon.
Trumna nicością już owiana.
Wysechł liść. Jak rozkruszona skała
Spłonął w blasku płomieni,
Ukryty w czeluściach krzemieni.
Wraz z liściem miłość się spalała.
Ciemna poświata za miastem,
Na szczycie,
Skończyło się życie,
Ostatnim wyduszonym tchem.
Popioły wiatr rozwiał po pustce,
Zapach niósł żarliwie,
A łzy niczyje leniwie
Sączyły się po chustce.
Tym liściem maleńkim żem był,
Bez wiary, spełniania.
Spalony w marzeniach,
Będę wiecznie o Tobie śnił.
