Zastanawiałem się kiedyś, czy gdybym był mądrym człowiekiem i robił to, co człowiek robi najlepiej, mógłbym choć zaradzić na jeden problem, który jest ojcem problemów innych? Czy mógłbym dmuchać w żagle łódki, sunącej przez morze odmętu ku zielono-barwnych zgliszczach starego miasta, ledwo widzianego zapłakanymi oczami starucha? Czy gdybym rozwiązał problem nadrzędny, rozwiązując tym samym tyle podrzędnych problemów nie wykreowałbym zła, nie stworzyłbym innych problemów? Na ostatnie pytanie mogę odpowiedzieć w 99% -- TAK. Ten jeden procent niech pozostanie nadzieją, którą zabiłem już wcześniej -- zawczasu, gdy tylko miałem w ręku siekierkę...
Mógłbym zacząć życie od nowa, ale po co? Przecież (nie moje) wybory, które dokonam, poprowadzą dokładnie do tego samego punktu, w którym jestem. Żyć od nowa, to jak odwrócić klepsydrę, w której nie do końca przesypał się piach. Pozostanę więc zadufany na zawsze w trumnie, aby nie zauważyć jasnego światła szczęścia, które przebija się przez dziurę po gwoździu, którego za młodu wybiłem. Zamknę powieki, a na nich namaluję sztuczne oczy, które widzą tylko to, czego nie chcę zobaczyć, zaszyję usta, bym mówił ciszą, a w nosie zostawię najpiękniejszy zapach, niech zgnije...
No, chyba, że zarobię dużo pieniędzy -- problem sam się wykupi.
