Okazuje się, że całkiem prosto jest zarazić drugiego człowieka chęcią powrotu do dziecinnych czasów, rozgrzebywania zapomnianych szaf, w poszukiwaniu staroci, przedmiotów drobiazgowych, które znaczyły kiedyś jednak bardzo dużo. Jak prosto jest powiedzieć słowo: ognisko i zrobić tak, aby było ono nie lada wydarzeniem...
I zapłonęła pomarańczowymi językami smoka sterta słomy, potem cienkie patyczki, następnie grubsze konary. Na kij już nabita kiełbaska nacięta na choinkę. Widać jak płomień tańczy wokół niej, przyrumieniając, a następnie przypalając skórkę kiełbaski. Żar coraz mocniejszy, temperatura rośnie... Wciąż wyciągać trzeba kijek z ogniska, aby zdmuchnąć jego koniec. Wreszcie, patyk przepala się, a kiełbaska wpada w piekło, paląc się jak słowa na zapisanej kartce papieru. W pośpiechu ratuje się dobro, używając do tego cienkiego patyczka i widelca. Zwęglona kiełbaska ląduje na talerz -- tak jak w dzieciństwie -- pomyślałem i odruchowo już zdmuchiwałem popiół z przypalonej skórki. Na patyk ląduje kromka chleba. Pół minuty i już czarna jak sadza, cieszy najęzyczne kubeczki smakowe. Na koniec -- coś specjalnego -- ziemniaki z ogniska, których nie jadłem od 11 lat... Z dużą ilością soli smakowały identycznie jak te, z dzieciństwa. Właśnie one były sednem, celem.
Jak prosto jest przywrócić dzieciństwo...
